καρτερόμητις

καρτερόμητις, -ήτιος, ὁ ἡ (Α)

συνετός.

[ΕΤΥΜΟΛ. < καρτερός + -μητις (< μῆτις «σοφία, ικανότητα), πρβλ. αγλαό-μητις, δολιό-μητις].